Brief aan Sam Dillemans

Beste Sam,

Donderdag was het weer Museumnacht in Gent. Jaarlijkse gewoonte om ’s avonds door de regen met schetsboek naar enkele Gentse musea te trekken. Na een veel te druk Museum Voor Schone Kunsten, toch nog enigszins op het gemak een werk van Legér en Spilliaert kunnen schetsen.  Na een nog drukker en oninspirerend SMAK terug door de regen naar huis. Geen poëzie te vinden in het SMAK, zoals jij het zegt. Geen schoonheid te vinden in het SMAK, zou ik ervan maken. Later die avond moest ik voor mezelf toegeven dat, ondanks ik graag overweldigd word door iets verrassends of verfrissends, ik toch steeds teruggrijp naar de moderne kunstenaars. Wellicht omdat ik daar toch steeds nieuwe zaken in vind.

Vandaag zag ik een 9 minuten durend fragment van de ondertussen bekroonde Canvas-documentaire met jou in de hoofdrol. Het eerste dat me overviel was herkenning, het tweede jaloezie. Herkenning door de zaken die je zegt, die frustratie wetende dat je nooit even goed zal worden als zeg maar een Rembrandt. Jaloezie om de manier waarop je deze frustratie omzet in een drive. Het is goed om te zien dat sommige mensen nog een echte passie hebben. Eindelijk een schilder die weet waarom hij schildert: passie en de drang en de drive om steeds beter te worden. Ik heb de indruk dat veel mensen vandaag schilderen, omdat ze gewoon met hun pensioen teveel tijd hebben.
Ikzelf heb een enorme adoratie voor Picasso, dat zorgt voor de frustratie dat je nooit zo goed zult worden als Picasso. De laatste 6 jaar had ik te kampen met wat ik zelf het ‘Picasso-complex’ noem. Ik vroeg, en vraag me nog steeds, op regelmatige basis af wat Picasso in een bepaalde situatie zou doen, of hoe Picasso een bepaald probleem zou aanpakken. Het gevolg: ik schilder niet meer. Soms word ik toch nog verleid het nog eens te testen, om dan keihard weer tegen de muur te lopen. De lat ligt te hoog en werkt beklemmend. Ik denk dat ik eerst zal moeten leren tekenen. Hoe zou jij dit complex aanpakken?

Dat kunst veel opoffering vraagt is zeker, maar dat het geen compromissen kent, daar ben ik niet van overtuigd. Er speelt ook nog het aspect talent, maar ik ga me niet uitspreken over mijn eigen talent en nog minder over het talent van andere mensen. Dit is volgens mij iets subjectiefs. Een kunstenaar kan je volgens mij enkel beoordelen op de kwaliteit van de kwantiteit m.a.w. heeft hij of zij een hoge kwaliteit geleverd op voldoende werken. Beschouw jij jezelf een kunstenaar?
Ik ben nog lang niet overtuigd van mezelf. Vandaar dat ik mezelf ook niet als kunstenaar beschouw. De weg is nog lang. In ieder geval heb ik door jouw bevlogenheid ook weer zin gekregen om te schilderen, fail and fail harder (geen idee wie dit zei).

Ik hoop je werken binnenkort eens echt te zien (dus niet op beeldscherm) en daaruit weer creatieve moed te putten.
Veel plezier met het bereiken van je creatieve droom.

Read Full Post »

Canvas maakt zijn kijkers blaasjes wijs

Althans, dat is toch wat reclamebureau Mortierbrigade ons voorspiegelt. Om de nieuwe baseline van Canvas – ‘Canvas. Aanbevolen door Canvas.’ – kracht bij te zetten, haalde het bureau een aantal bekende koppen voor de camera. We zien hoe Michael Moore, Kyle MacLachlan (u bekend van Twin Peaks en Desperate Housewives), Sarah Darwin (achterkleindochter van) en Franz Ferdinand (hieronder) elk op een aparte manier de grootsheid en het belang van Canvas verkondigen.

In het geval van Franz Ferdinand zou Canvas de band na jaren spelen eindelijk de ware herkomst van hun groepsnaam hebben bijgebracht. ‘Het was pas toen we naar Canvas keken dat we beseften dat Franz Ferdinand een kunstschilder was’ horen we zanger Alex Kapranos zeggen. Geestig, op één detail na. Canvas heeft de jongens klaarblijkelijk verkeerd ‘ingelicht’.
Een kunstschilder? Er is Frans Ferdinand Blom, een Deense archeoloog. Je hebt ook Ferdinand Frantz, een Duitse operazanger. En tenslotte is er nog Franz Ferdinand, de leeuw uit de tekenfilmserie rond Alfred Jodocus Kwak. Maar dus geen kunstschilder…

Vermoedelijk kregen de rockers nog snel voor hun optreden op Rock Werchter een scenariootje in handen geduwd en een microfoon onder en een camera op de neus. Ze weten immers beter dan wie ook dat hun naam verwijst naar de vermoorde aartshertog Frans Ferdinand van Oostenrijk, wiens dood de aanleiding was voor de Eerste Wereldoorlog. Vooral voor drummer Paul Thomson ging het klaarblijkelijk allemaal net iets té vlug. Je ziet hem fronsend staan toekijken. ‘Euh… wacht eens even…’ wou hij net gaan zeggen. Pech Paul, de camera staat al af!

Misschien ontgaat ons de driedubbele bodem of de nuance die enkel de doorgewinterde Canvas-kijker weet te ontwaren, maar volgens ons slaat Canvas, hand in hand met Mortierbrigade, de bal hier behoorlijk mis.

Ceci n’est pas de l’art, de uitgelezen blog voor meerwaardezoekers (en –vinders).

Read Full Post »